Benkske

Ik gebruik het als onderzetter, voor mijn lijf en onderdanen, beter bekend als mijn benen. Mijn benen wier spieren verzuurd zijn door het beklimmen van de steile helling om uiteindelijk, samen met mij, bijna uitgeput de top te bereiken. De top, met aan de rand dat uitnodigende bankje, de onderzetter. Leeg. Dus genoeg plaats voor mij en de rest van mijn lijf. En terwijl ik hijg, kijk en luister, komen de woorden als vanzelf. Woorden voor deze column.

Dichtbij de rand van de heuvel begint de afdaling naar de diepte, de bodem van het dal. Maar aan de rand van de top van die heuvel, staat een bankje, neen… staat hét bankje waar je te vaak, te dikwijls langsloopt op weg naar de bodem van het dal. Neem eens plaats op dat bankje, laat je hartslag dalen, breng je ademhaling op orde en kijk om je heen. Geniet de vogel- en andere diergeluiden, sluit je af voor het dagdagelijkse lawaai uit dat diepe dal.

Dat bankje staat er niet voor niets. Neem de onuitgesproken uitnodiging aan en neem plaats, óp dat bankje, het is gratis, ja voor niets, om niet. Plaatsgeld onbekend, niet nodig. Ga zitten, kijk rond, luister, zwijg.

Dat bankje, een soort van loge in het theater dat natuur heet. Waar de gevleugelde artiesten het podium opvliegend verlaten en rond je hoofd fladderen, zweven, fluiten, zingen. Waar de vlinders zwieren, op zoek naar de ware, misschien kortstondige liefde, misschien wel vliegend met vlinders in hun buik.

Gezeten op dat bankje proef je de kleuren van het bos, hap je in de bloemengeur, voel je het geritsel in het ruisende struikgewas, sluit je de ogen en waan je je – voor even ontdaan van alle beslommeringen – de eregast in dat theater der natuur.

Op dat bankje fluister ik zacht een paar woorden uit een lied, ooit geschreven en misschien wel gezongen door André. Ja, ‘dat benkske langs de bösjrand’, inspireert en maakt de mens blij, lyrisch, enthousiast, bevlogen. Merk ik…