Nu het nieuwe voetbalseizoen met rasse schreden nadert en ik de klasse-indeling van ’t Ièrstje bekijk, verdwaal ik in de doolhof van herinneringen aan mijn eigen voetbalcarrière. Een carrière die niet hoger reikte dan de 2e klasse onderafdeling en niet lager dan de 6e klasse onderafdeling. Tjah, lager ging niet en hoger? Ach, ik wilde dat niet. Lekker ballen met de zondagochtendvrienden en ’s middags naar dat Ièrste kijken. Of naar ‘t Twiède.
’t Veerde en ’t Viefde, dat waren de teams waar ik mij thuisvoelde en gelet op mijn capaciteiten zeker ook thuishoorde. Maar – al zeg ik het zelf – ik was wel een goede leerling. Trucjes die de beterbetaalden indertied in de Eredivisie op de televisie uithaalden probeerde ik af en toe ook op de zondagmorgen. Maar mijn – vind ik – leukste truc heb ik zelfs op televisie nooit gezien. Het was een heerlijk irritante truc, zowel voor de tegenstander als voor mijn teamgenoten. En ik had dan de grootste lol. Welke truc?
In mijn – al lang voorbije – voetbaltijd was het gebruikelijk, anders dan nu, dat bij het beginsignaal van de scheids diegene die aftrapte, de bal vooruit moest spelen. Die bal moest één balomwenteling gemaakt hebben. Dan pas mocht de tegenstander de middencirkel betreden. Wat deed ik? Nadat de scheidsrechter voor de eerste keer gefloten had? Ik deed dan net alsof ik de bal naar mijn naast mij staande teammaatje trapte. De tegenstander, in de veronderstelling dat ik die bal ging spelen, stormde over de witte kalklijn van de middencirkel die cirkel binnen en mijn teamgenoten stormden over de middellijn naar voren, de andere kant op, dus. Maar… de bal was nog niet gespeeld, had nog geen omwenteling gemaakt en dus moesten tegenstanders en medespelers terug. Weg uit de middencirkel en terug op de eigen helft. En ja, dat was verrekte irritant. Voor iedereen, voor de spelers en ook voor de scheidsrechter. Behalve… juist, voor mij. Ik heb voor dit trucje gelukkig nooit een kaart gekregen. Wel werd ik – wanneer ik die truc weer eens uithaalde – lichtelijk verketterd, nog net niet stijf gevloekt. Vooral door mijn eigen teammaten.
Ik vond het indertied uiteindelijk niet vreemd dat ik die aftrap niet meer mocht doen. Tjah, trucjes zijn kunstjes en kunstenaars worden nu eenmaal bij leven (bijna) nooit op een voet(bal)stuk geplaatst. Het zij zo…
